Yalnız Gezeni*n Düşleri*

Ruhunuza dokunan insanlar olmalı hayatınızda. Hayır, sizinle aynı şeyleri okuyan, aynı şeyleri izleyen birinden bahsetmiyorum. Bahsettiğim şey, sevdiğiniz rengi sevmesinden de daha öte. Ruhunuzu gerçek anlamıyla okşayabilen, şevkatle anlamaya çalışan insanlarla olmalısınız. Zira herkes, kendi küçük dünyasında tanınmayı bekleyen artist olma çabasındaki genç ruhlar gibi. Ve inkar etsek de, birilerini tanımanın en güzel yanı kendimizi de her seferinde yeniden anlatıyor oluşumuz. Anlatırken öğrenmemiz, derin bir perspektifle kendimize bakabilmemiz. Tanıdıkça, empati kurdukça daha da güzel hayat. Anlamlandırmaya çalışmakla, kafa yormakla daha güzel. Ortak şeylere ağlamakla, gülebilmekle, ve hatta isyan edebilmekle güzel. O yüzdendir ki işte, ruhları okşamak mühim bir iş. Maalesef herkesin yapamadığı, ama bir kez yaşandı mı herkesin özendiği bir şey. Keşke bizlere küçükken böyle şeyler öğretilse. Empati olsa mesela bir ders, düşünmenin yolları olsa... Ütopyalar güzel.

Rüyalarımız gerçekten tatlı olabilir mi, hiç düşündünüz mü? Kocaman bir dondurma yesek mesela, ya da fıstıklı bir çikolata. Tatlı hisseder miyiz, rüyamıza tatlıydı diyebilir miyiz? Uykunun bizi alıp götürdüğü, tüm şehrin ateş böcekleri gibi yanıp söndüğü her gece dilenen bir temenni bu oysa. Herkes birbirinin öyle güzel rüyalar görmesini istiyor ki, bu dilekleri söylemeden uykuya yollarsa öyle olmayacağını düşünüyor. Oysa rüyalar tatlı olmadan da güzel. Ve maalesef, bazıları tatlıyı sevmiyor. Rüyaların tatlı ekşi olsun deseler mesela, benim için daha güzel, içinde ekşinin gizemini barındıran, ama tatlıya sırtımı dayanarak gözlerimi güvenle kapatabileceğimi bildiğim bir dilek. Yoksa değil mi? Uyumadan bilemeyiz. Her şeyin öncesinde rüyalarımızın gerçekten tadı olabilir mi yi düşünmek gerek sanki. Ya da duygularımızı tatlarla eşleştirmek... Korkular acıyla, komiklikler tatlıyla eşleşsin mesela. Gecenin bir yarısı, yatakta gözlerimizi açınca ağzımızda güzel bir tatla uyanalım o z