Yalnız Gezeni*n Düşleri*

Bir karahindibayı üflerken, bir karahindiba yalnızlaşırken, uçarken tüyleri, gökyüzüne karışırken. Karmaşık hikayelerin elbette ki karmaşık kahramanları olur ve herkes kendi hikayesinin en karmaşığı olduğuna neredeyse emin gibidir. Oysa bazen iki kaybolmuş insanın yollarının kesişmesi kadar basit bir hikayedir gerçekte olan. Yalnızlığımızı çıkarıp bir köşeye asmak ne yazık ki pek mümkün olamıyor, bir daha hiç duyulmayacak bir sesi hatırlamaya çalışmak ne kadar mümkünse işte belki ancak o kadar.  Peki ya yazarken deja-vu yaşamak?  Bu ve benzeri cümleleri daha önce de söylemiş olmanın verdiği o tanıdık his. Ah, safi kederle büyüyen çocuklar, biz de gördük onları, biz de büyüttük. Büyütürken biz de büyüdük, bir karahindibayı üflerken, yaşam üzerine pek çok şey düşündük. Düşünmeden yaşamak gerek bazen, bunu anladık mesela. Kaybolmuş iki kişi, yıldızları seyrederken sadece bunu hatırlamak gerek, o anın pek de var olamayan manasını daha da yitirmemesi için. ...