Bu günü bundan 10 yıl sonra silik anılarla anımsarken, bu anı ve hissettiklerimi kalıcı kılmak istedim. Yaşamı, var oluşumuzu, hayatı sorgularken belki de, tam da bu yüzden, bu ülkede, bu dünyada bugünlerde ve geçtiğimiz yıllarda yaşanan şeyleri düşününce elimde tek kalan şey hissizlik oluyor. İnsan canının değeri ve anlamı, hayatın büyüklüğü ve ona katabileceğimiz onca değer başlı başına bir evreni oluştururken, bizler evrendeki küçük bir toz parçasına ait bir gezegende, zaman çizgisinin son anlarından birini yaşıyoruz sadece. İşte bu ikisinin çatışmasında, yalnızca kendimi rahatlatmak adına da olsa sanırım, ikinci adımı seçmek istiyorum. Çünkü bunca adaletsizliğin, akıl tutulmasının, vicdansızlığın ve insani bütün değerlerin hiçe sayıldığı bir anlamsızlıktansa, bilimsel değerlerle açıklanan ve gerçekliği kanıtlanan anlamsızlık daha rahatlatıcı geliyor. Evdeyim, saat gece 01:08. Bütün şehir, merkezinde büyük bir konser varmışçasına yankılanıyor, televizyonlarda insanla...
