Elma Hoşafı
Döndürüyorum, ağır bir çarkı, yavaş yavaş döndürüyorum. Geç keşfettim, içimdeki çarkı çevirmeden başkalarınınkini çeviremeyeceğimi. Keşfettiğim andan beri de zorluyorum, bileklerim yara olsa, kollarım acısa da, aslında içimde döndürülmeye değer bir çark olmadığını düşünsem de bazen, hala zorluyorum.
Başlarda çok istekli gibiydim oysa, hayallerimde gibi olmadığını keşfettiğim zamanı da hala hatırlarım. O güne kadar bütün ömrüm o zamanı bekleyerek geçmiş gibiydi sanki, ve evet, geldiğinde hissetmem gerektiğini düşündüğüm şeyleri bir türlü hissedemedim. Sonraları fark edecektim ki, her çarkta, içimde başka bir şeyi keşfediyordum. Böylece farklı bir şey yaşıyorken, beklediğim zamanların parçalarını ayrı ayrı bulup biriktiriyor gibiydim.
Sanırım hala sıkıca zorluyorum o çarkı. Hem içimdekini, hem dışımda kalanı. Çok zaman geçmedi gibi ama hissettiklerim ve düşündüklerim öyle bir devinim içerisinde ki, sanki üzerinden yıllar geçmiş gibi geliyor şimdi her şeyin. Ben hala yeni şeyler öğreniyorum. Daha değişik bir şey duyamazmışım, daha zorlu bir dişle karşılaşamazmışım gibi geliyor, ama oluyor işte.
Bazı geceler çok karanlık, bazı gecelerse her şey değişebilirmiş gibi geliyor.
Elma hoşafından bir yudum içiyorum sonra.Elma bence pişirilmemesi gereken bir şeyken, elma hoşafı böyle ileri yaşta birilerinin naftalinlerle dolunu eve ziyarete gitmiştim ve bana verebilecekleri tek şeymiş de onu içerken içim huzur doluymuş gibi hissettiriyor.
Aslında tek yaptığım şey kontrol etmediğimde olanları gözlemlemek. Aslında tek öğrenmem gereken şey, her şeyden önce içimdeki çarkı döndürecek gücü yaratmam.İçimde bir süredir başlayan çatlağın bana öğrettiği şey bu sanırım; her şeyden ve herkesten önce aslında benim de kıymetli ve değerli olduğum.
Bu seferki çark, biraz büyük bir çark olacak. Şimdi başlasam ancak öğrenirim gibi, çünkü biliyorum ki bunu fark etmek için biraz fazla geç kaldım.
Neden 27 yaşındayken 50 yaşında biri gibi hissediyorum?
Bir de bunu çözebilsem...
Başlarda çok istekli gibiydim oysa, hayallerimde gibi olmadığını keşfettiğim zamanı da hala hatırlarım. O güne kadar bütün ömrüm o zamanı bekleyerek geçmiş gibiydi sanki, ve evet, geldiğinde hissetmem gerektiğini düşündüğüm şeyleri bir türlü hissedemedim. Sonraları fark edecektim ki, her çarkta, içimde başka bir şeyi keşfediyordum. Böylece farklı bir şey yaşıyorken, beklediğim zamanların parçalarını ayrı ayrı bulup biriktiriyor gibiydim.
Sanırım hala sıkıca zorluyorum o çarkı. Hem içimdekini, hem dışımda kalanı. Çok zaman geçmedi gibi ama hissettiklerim ve düşündüklerim öyle bir devinim içerisinde ki, sanki üzerinden yıllar geçmiş gibi geliyor şimdi her şeyin. Ben hala yeni şeyler öğreniyorum. Daha değişik bir şey duyamazmışım, daha zorlu bir dişle karşılaşamazmışım gibi geliyor, ama oluyor işte.
Bazı geceler çok karanlık, bazı gecelerse her şey değişebilirmiş gibi geliyor.
Elma hoşafından bir yudum içiyorum sonra.Elma bence pişirilmemesi gereken bir şeyken, elma hoşafı böyle ileri yaşta birilerinin naftalinlerle dolunu eve ziyarete gitmiştim ve bana verebilecekleri tek şeymiş de onu içerken içim huzur doluymuş gibi hissettiriyor.
Aslında tek yaptığım şey kontrol etmediğimde olanları gözlemlemek. Aslında tek öğrenmem gereken şey, her şeyden önce içimdeki çarkı döndürecek gücü yaratmam.İçimde bir süredir başlayan çatlağın bana öğrettiği şey bu sanırım; her şeyden ve herkesten önce aslında benim de kıymetli ve değerli olduğum.
Bu seferki çark, biraz büyük bir çark olacak. Şimdi başlasam ancak öğrenirim gibi, çünkü biliyorum ki bunu fark etmek için biraz fazla geç kaldım.
Neden 27 yaşındayken 50 yaşında biri gibi hissediyorum?
Bir de bunu çözebilsem...
Yorumlar