Mutluteşekkürlerdahafazlalütfen
Bir yerlerden sigara dumanı tütüyor, burnumda kokusu. Tadını da hayal edebilirim istersem ama bir şeyin kokusunu hatırlamak daha kolay geliyor bana çoğu zaman. Zaten hep öyle olur, bir kokuyla başlar, çorap söküğü gibi binlerce şeyi hatırlarsın. Sonra kelimeler çıka gelir, ve o anları yakalamak gerekir, tutamazsan kaçacaklar gibi hissedersin çünkü. İşte o anlardan birinde alıyorum yine elime klavyeyi, aylar aylar sonra hem de. Yine pek çok şey yaşadım diyorum içimden ama bütün bunlardan bahsetmeyeceğim. Bahsedersem asla yapamayacakmışım gibi, ya da bütün büyüsü bozulacakmış gibi hissediyorum. Yalnızca sonrasını hayal edebiliyorum bir miktar, gerisi kayboluyor. Ne zaman öğrenebileceğim "şimdi"de yaşamayı? Sanki hayatım, geleceği düşleyip şimdiyi yakalamaya çalışırken geçen bir süre gibi sadece. Sadece kaçırdıklarıma odaklandığım, yaşayamadıklarını düşündüğüm, beni üzen ve benim üzdüğüm insanlarla hafızamda çatıştığım bir kaos gibi bazen. Ancak çok az şeye dönüp