Semâ kavs-i mutalsam
Yorgun gözümün halkalarında Güller gibi fecr oldu nümâyân, Güller gibi... sonsuz, iri güller Güller ki kamıştan daha nâlân; Gün doğdu yazık arkalarında! Altın kulelerden yine kuşlar Tekrârını ömrün eder i'lân. Kuşlar mıdır onlar ki her akşam Âlemlerimizden sefer eyler? Akşam, yine akşam, yine akşam Bir sırma kemerdir suya baksam; Üstümde semâ kavs-i mutalsam! Akşam, yine akşam, yine akşam Göllerde bu dem bir kamış olsam! Bu satırları okuyordum neredeyse 16 yıl önce bir sinifta, kendi siramda. Şimdi kendi evimde, odamda yalniz basina oturmuş, bir halt isledikten sonra geri dönüp özür dilemeye, sirnasmaya calisan cocuklar misali geri geliyorum bloguma. Ne ben ondan vazgectim aslinda, ne de o beni birakti ki blogun ismini gorur gormez gulumsuyorum. Yalniz gezenin dusleri, evet iste yine bir yalnizligin tam ortasinda bulustuk. Bu kez sanki biraz daha degismis, biraz daha yontulmus bir halde buluyorum kendimi. Bunun adi buyumek mi? Adini tam konduramasam da o tanidik hisler gelip