Bu dünyadan sen de geçtin...

Soğuyan ellerimi ısıtmaya çalışmak, soğuyan aklımı ısıtmaktan daha zor gibiydi. Aslında, şimdiye kadar hakkında söylenmiş tüm sözler, beni bir şeyler söyleme lüksünden alıkoyuyordu. Biliyordum ki, zaman oyun oynamayı severdi. En sevdiği de, bizlerin onun nereye kaybolduğunu, nasıl olup da yüzümüzde binlerce çukur, saçlarımızda onca beyazla, hafızamızda yüzlerce anı ile başbaşa bıraktığı kısımdı.
Evet, bunların tamamını öğrenmiştim. Buraya kadar her şey normaldi. Ancak insan doğası gereği gerçekleri deneyimlemedikçe bir şeylerin yeri hiç bir zaman olması gerektiği gibi dolmuyor galiba.Sen, bunu öğretiyordun her gelişinde insanlara. Her birine, tek tek, hiç usanmadan.
Senin gidişinden sonra da, aslında her şey toz pembe değildi ya, sen öyle inandırmayı severdin. Zamanla olan ahenk dolu ilişkinin bedelini bizlere ödetmeyi de.
Ne yaparsın, bizler insandık, bizler ağaç, bizler suyduk eninde sonunda. Kimin hükmü geçmişti ki sana, hangi birimiz susturabilmiştik ki senin çığlıklarını yıllar boyunca?
Şimdi daha iyi anlıyorum bazı şeyleri. Hayat, bazen bir yılda, bazen bir dakikada, bazense uzun zamanlar sonunda gösteriyor bazı yüzlerini. Sen de bunlardan sadece biri ve-belki de- bizlerin en çok önem verdiği şeysin. İşte bu yüzden, her gün yeni bir sayfa bizlere. Bunu daha keşfetmemiş ve belki de seni görecekleri güne kadar keşfedemeyecek olanlar için de değişmiyor bu gerçek. Olur da zaman bizlere izin verirse, her anı -pişman olarak veya olmayarak- gereği ile yaşama lüksünü elde etmek için çırpınıp duruyoruz.
***
Bildiğim ve onlardan birinden kalan tek satır geliyor sadece aklıma şimdi. Ne olursak olalım, nasıl karşılarsak seni,bizlerden sonra ve bizler için gerçek olan tek cümle; "Bu dünyadan sen de geçtin..."
Bana bu satırları yazdıranlar neredeler acaba şu an? Uzak, ne kadar uzak? Sen ne kadar uzaksın? Evet,yitip giden insanlar, sararan yapraklar.."Bu dünyadan siz de geçtiniz.."*
*Alıntı.

Yorumlar

Adsız dedi ki…
cansucum bu sayfadan bende geçtim:)
30 Ocak 2010 12:41
Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Walking through

When she found herself piling up a list of songs she hasnt listened to for a long time, she decided to embrace the growing feeling. It was sneaking in like a drug, slowly dissolving in her veins and travelling to different parts of her body. Being aware didnt help to define what it was, as it appeared at different instances - in the midst of walking through a breeze for example, or observing a bird passing by, and then there were melodies crawling her mouth- pulling her to the songs. It was easy to be drawn to the familiarity of it. Warm and secure. Calm and see-through. And it was born at the instance of a talk- an insignificant moment for many but too late for her as she got lost in the flow and decided to welcome the new feelings. Just a talk, I assure you, an exchange of words in an attempt to express feelings and thoughts. But the flow - it was familiar, yet unknown and welcoming. Noone could tell the invisible knot that was being knit- except maybe the goodbye hugs were getting
Devamı

Kesfedilmemis Element

Ne itiyordu beni o sayfalarca yazilari yazmaya?  10 sene önce bu blogu neden actigimi hatirliyorum. Üniversitenin ilk dönemiydi, bir konferansa katilmistik, bir hoca bize bir seyler anlatmisti, acaba neydi soylemeye calistigi seyin özu.. Hatirimda kalan tek sey bize bir takim tavsiyelerde bulunduguydu, gelecege yönelik. Bunlardan biri sosyal bir platformda kendimizi ifade etmemizin gerekliligi uzerineydi. O zaman yazdigim onlarca günluk gelmisti aklima. Sonra o zamanlarda cok tecrübeli ve hayattan o siralarda oldukca keyif alir gibi gorunen genc bir cocugun gezi blogunu gostermisti bizlere. Acaba o genc adam hangi sikintilarla basa cikiyordu o siralarda, kim bilir? Ama o zaman, hic de öyle görünmüyordu. Iste ondan sonraki aylardaydi blogspotta bir seyler karalamaya baslayisim.  Geriye dönüp baktigimda, ne söylemek istedigimden cok da emin degilmisim, ama iste, baslamisim bir kere.  “Aslnda benim hakkımda hiç bir şey bilmiyorladı, beni tanımıyorlardı, yalnızca adı
Devamı

No Screws Loose

  It was a rainy august day when I got departed from the last piece of screw in my jaw. I welcomed it more than 10 years ago, after seemingly a brave decision to take part on a new orthodontical method for correcting teeth and how the mouth closes.  I still remember the doctor trying to convince me that some people were flying from other cities just to have their teeth corrected there. Not that the method had any particular popularity or needed selling out, it was more the dedication and willingness to have a better-looking teeth that my doctor tried to impose on the patients. He would make pictures on each step, which I assume was part of some PhD thesis along the way. At the day when he put 4 screws to my mouth and in the following months and years, it did not really seem to be the best idea to make- for whatever it was worth. But then, when everything was over and my mouth was free from all the metals and screws, it finally kicked in that I made the right decision and I could fi
Devamı