Cümleler.

Bir şeyler yazacaktım ben, evet. Aklımda bir şeyler vardı, cümleler gelmiştiler dilimin ucuna. Sonra ne mi oldu, bir kenara not aldım onları. Ardından yenileri geldi, ve ben tutamaz oldum onları.

Saçmalayabilirim, evet. Gecenin bir saatinde, uyku akan gözlerim ve yorgunluğa bağımlı vücudumla ne kadar konsantre olup hatırlayabilirim aklımdakileri bilmiyorum çünkü. Cümleler geldiğinde aklıma keşke diyorum, balonlara koyup taşısaydım onları. Eve getirseydim, odamda öyle asılı bekleselerdi.


*
Otobüsteyim. Dışarıya, başka otobüslere, içindeki insanlara bakıyorum. İnsan kendini başka insanda tanır. Diyorum ki içimden, insanlar önlerine hiç bakmazlar. Hep başkalarıdır merak ettikleri, kendilerinde olmayanlardır. Kimi dikkatli, kimi dikkatsiz bakar dururlar etrafa, ne olmuş, kim yürümüş, kim karşıdan karşıya geçiyor, kim araba kullanma lüksüne sahip...

Dedim ya, kendimi görüyorum onlarda. Ben de hep etrafıma bakıyorum çünkü. Onları görebilmem için, kendi önümden çevirmem gerek gözlerimi. Gözümden kaçırmam gerek kendimi.

**

Sonra bir cümlem daha vardı eskilerde, şimdi hatırladım. Aslında, bir kere bindi mi insan uçağa, hele de uzaklara uçuyor ve uzun süre kalıyorsa gittiği yerde, artık zordur ait olması onun tek bir yere. Evet, bu tıpkı balık hikayesi gibi. (bkz:http://dihydrogenmonooxide.blogspot.com/2009/12/balk.html)
Sanırım, biraz daha sonra anlaşılıyor bu söylediğim durum. Mesela, şöyle bir kaç yıl falan sonra. Anılar artık rüya olmaya başladıklarında. Geçmiş, yüzünde gülümseme yaratsa da artık onu eskisi kadar net hatırlayamadığında.

Geç ama gerçek.

***
Bir de işte, anlam veremediklerim vardı aklıma gelen. Sırf akla takılmış bir sıkıntıyı geçirmek için yapılan muhabbetlere her daim dahil edilen biri olmam ne kadar tesadüf acaba? Hiç rahatsız etmez mi sanar insanlar biri için konuşulan olmayı?

Cevap bulamadığım sorular çöplüğüne attım bu soruları da her zamanki gibi. Belki bir gün, cevaplayacak biri geldiğinde, çıkarır hepsini sorarım.


Yokladım şapkamı.
Biriktirdiğim cümleler şimdilik bitmiş.
Ya da, sadece uykum gelmiş.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Walking through

When she found herself piling up a list of songs she hasnt listened to for a long time, she decided to embrace the growing feeling. It was sneaking in like a drug, slowly dissolving in her veins and travelling to different parts of her body. Being aware didnt help to define what it was, as it appeared at different instances - in the midst of walking through a breeze for example, or observing a bird passing by, and then there were melodies crawling her mouth- pulling her to the songs. It was easy to be drawn to the familiarity of it. Warm and secure. Calm and see-through. And it was born at the instance of a talk- an insignificant moment for many but too late for her as she got lost in the flow and decided to welcome the new feelings. Just a talk, I assure you, an exchange of words in an attempt to express feelings and thoughts. But the flow - it was familiar, yet unknown and welcoming. Noone could tell the invisible knot that was being knit- except maybe the goodbye hugs were getting ...
Devamı

Kesfedilmemis Element

Ne itiyordu beni o sayfalarca yazilari yazmaya?  10 sene önce bu blogu neden actigimi hatirliyorum. Üniversitenin ilk dönemiydi, bir konferansa katilmistik, bir hoca bize bir seyler anlatmisti, acaba neydi soylemeye calistigi seyin özu.. Hatirimda kalan tek sey bize bir takim tavsiyelerde bulunduguydu, gelecege yönelik. Bunlardan biri sosyal bir platformda kendimizi ifade etmemizin gerekliligi uzerineydi. O zaman yazdigim onlarca günluk gelmisti aklima. Sonra o zamanlarda cok tecrübeli ve hayattan o siralarda oldukca keyif alir gibi gorunen genc bir cocugun gezi blogunu gostermisti bizlere. Acaba o genc adam hangi sikintilarla basa cikiyordu o siralarda, kim bilir? Ama o zaman, hic de öyle görünmüyordu. Iste ondan sonraki aylardaydi blogspotta bir seyler karalamaya baslayisim.  Geriye dönüp baktigimda, ne söylemek istedigimden cok da emin degilmisim, ama iste, baslamisim bir kere.  “Aslnda benim hakkımda hiç bir şey bilmiyorladı, beni tanımıyorlardı...
Devamı

No Screws Loose

  It was a rainy august day when I got departed from the last piece of screw in my jaw. I welcomed it more than 10 years ago, after seemingly a brave decision to take part on a new orthodontical method for correcting teeth and how the mouth closes.  I still remember the doctor trying to convince me that some people were flying from other cities just to have their teeth corrected there. Not that the method had any particular popularity or needed selling out, it was more the dedication and willingness to have a better-looking teeth that my doctor tried to impose on the patients. He would make pictures on each step, which I assume was part of some PhD thesis along the way. At the day when he put 4 screws to my mouth and in the following months and years, it did not really seem to be the best idea to make- for whatever it was worth. But then, when everything was over and my mouth was free from all the metals and screws, it finally kicked in that I made the right decision and I...
Devamı