Kabuk

Her şey o zaman diliminden sonra mı böyle oldu? Bundan önce de böyle miydi, yoksa ben mi değiştim?

İnsanlar, yürüyorlar. Etraflarına bakmadan, bir uğur böceğinin üstlerine konduğunun farkına varmadan, bir kuşun açlığından ve bir çiyin varlığından habersiz.

İnsanlar adam öldürüyorlar, gözleri bile seğirmiyor, elleri titremiyor.

Bilmediklerimin hala yeni farkına varıyorum. Eskiler haklı, hayat bir devinim içinde, her an öğreniyor insan, sonu yok.

Ama diyorum ki, nasıl da büyüdüm o zaman diliminde ben? Nasılda döndürdü birden en kötü yüzünü yaşam?

Şaşırıyorum. İnsanlar nasıl yaşarlar, nasıl nefes alır, nasıl bu evrende toz olurlar aklım almıyor.

Gördüklerimin tamamını yazabilmeyi dilerdim, ama mümkün değil maalesef. Hepsi, yalnızca birer toz tanesi gibi çarpıyorlar bana. Kimi dağılıyor, kimi iz bırakıyor üzerime. Yazdılarıma kelime, nokta virgül olabiliyorlar sadece.

Gördüklerimi bir ben bilmiyorum, ama şaşırıyorum işte.

Büyümek böyle bir şey mi ?

Çok mu el bebek yetişmişiz yoksa biz? Saflık çok mu kazanmış dünyamızda, arkadaşlık mıymış en güzel?

Belki de öyle. Belki biz çok fazla ciddiye aldığımız için daha acıtarak dönüyor dünya bizi. Daha çok hoşuna gidiyor ilginin üstüne çekilmesi. Oysa insanlar, sadece nefes alarak da yaşayabiliyorlar. Ama bir toz olarak, anlamsız, geleceğe, geçmişe hiç bir yere ait olmayan bir tane olarak.

Ama yaşıyorlar.

Bizse kendi kabuğumuzdan sıyrıldığımız, kötülükleri gördüğümüz gün farkına varıyoruz kendimizin. Acılar sorular ve yüzler, dediği gibi şarkının, bu üçünün içinde kayboluyoruz sonra.

Ben kaybolalı çok oluyor. Artık yolumu bulmaya başlıyor gibiyim. En azından geldiğim yeri, arkamı görebiliyorum.

Hayata karşı olan tavrımın değişmeyeceğini bile bile, yürüyorum işte. Yanımdan kuşların uçtuğunu, güneşin her gün yeniden doğduğunun farkına bile varmayan insanlar geçiyor. Yürüyorum.