Yalnız Gezeni*n Düşleri*

Hepimiz farklı anlarda doğarız. Aynı anda doğduklarımız, belki hayatımız boyunca asla karşılaşmayacağımız insanlardır. Aldığımız nefes sayısı asla bir olmaz o yüzden kimseyle. Birileri bizden birkaç nefes ötede, birileri ise geridedir. Ve işte belki de bu yüzden, sadece bu yüzden, birbirimizi asla anlamayız gerçekten. Bir gece vardır elinde. Temiz, pürüzsüz, kırmızı. O gece hep öyle kalsın istersin, uzasın uzasın aksın.  Elindedir işte, kırmızıyı sevmesen bile öylece duruyordur, bırakamazsın. İçten içe çeker seni kırmızının büyüsü, altında saatlerce kalabilirsin. Sonra, senden birkaç nefes ötede ya da geride olan birileri gelir, elinden alır o geceyi. Önce yanında oturur, seninle gökyüzüne bakar. Sonra sana etrafı gösterir, yıldızları gösterir, bulutları gösterir. Gökyüzüne bakan sen birden bire onun gösterişine bakarken bulursun kendini. Nedendir bilinmez, seni alır o götürür o gökyüzünün altından birdenbire. Oysa sen orda kalmak istiyorsundur, tam o anda, yanında senden farklı bu

Ne derim hep, her yolculuk önemlidir. Kendimize yaptıklarımız, başkalarına yaptıklarımız, yapmaya çalıştıklarımız, ve sadece hayalimizde yapabildiklerimiz. Ben de işte, yine yeniden, çıktım yola. Bizdik bu sefer yine. Bir kere ben çıkmıştım, artık biz oluyorduk. O günü hala hatırlıyorum, her şeyin değişmeye başladığını fark ettiğim anı. Liseden mezun oluşum, yeni bir okul, yeni bir ülke ve uzaklaşan sevdiklerim. Sonra ne mi oldu? Not everybody though.. Sabahın 4 üydü evet, Havaş servisinin gelmeyişinden belliydi aslında bir maceraya atılışımız, taksiyle gelip tüm bir geceyi -saat 4 e kadar- banklarda uyuklamaya çalışarak geçirmek oldukça yorucuydu doğrusu. Tam da onca sınavın ve stresin arkasından tatilin benim için böyle başlaması daha ne kadar anormal olabilirdi bilmiyorum, tüm bunları geride bırakıp sessizce Hayde çalan cafede bir bardak sıcak çaya talim olmayı seçtim. Evet, oldukça sakindim. Sanki o gece havaalanı sadece bizim için açılmıştı. Bir avuç insan o saatt