Yalnız Gezeni*n Düşleri*

Bir şeyi nasıl yaşamak istediğimizle nasıl yaşadığımız aslında çok farklı şeylermiş kahverengi yaprak. Ne yapmak, ne görmek ve işitmek istediğimiz yalnızca birer andan ibaret. Oysa nasıl yaşadığımız, nasıl sevip nasıl sevildiğimiz hayatımızı oluşturan- yani süreç dediğimiz o uzun zaman dilimi. Sanırım hiç kimse aynı şekilde yaşamıyor bu süreci, ister istemez benzerlikler vardır elbette, ki hayatlarımız bir noktada kesişebilsin. Ancak bana öyle geliyor ki, karşıtlıkların ateşini körükleyen de bu bir şeyi farklı algılayış ve yaşayış biçimleri. Yok, yanlış ya da doğrusu elbette yok, mesele sana en benzer şekilde söyleyeni, en benzer şekilde işleyeni tutabilmek yanında. Aynı notadan girebilmek, aynı şekilde hecelemek. Farklı yaşadığını fark edebilenlere ve birbirinin yaşamını sürdürme şekline, geçtiği yollara, seçtiği insanlara her şekilde eyvallah diyebilmek ne kadar hafifletici olmalı şu hayatta! Bunu yapabilmeyi öyle isterdim ki kahverengi yaprak,birilerinin yaşamına saygısızlı...

Bir şeyler yazmaya başlamak için önce bir cümle bulmak gerekir. Ve zaman sonbahar aylarından birinde asılıysa şayet, etrafa bakıp ağaçlardan, kokulardan, dökülen yapraklardan ve uzayan gecelerden ilham almak çok kolaydır aslında. İnsanlar niye bu kadar yorgunlar? Niye geçmiyor bu üzerimizdeki bitkinlik? Hep bir yerlere yetişiyoruz, uzak yakın, isteyerek, istemeyerek, koşa koşa giderek, sürüklene sürüklene dönerek. Yediklerimizi, içtiklerimizi tüketir gibi tüketiyoruz zamanı, o akarken bir de biz çeviriyoruz başını aşağı doğru. ----- Bir insanla anlaşamadığımızı anlatan anlar vardır ya, işte o anlarda, kabulleniş ve arkasından gelen umursamazlık aslında ne kadar da rahatlatıcıdır. Anlarız ki onunla anlaşmak, aynı pencereden bakabilmek imkansız. Uğraşmak anlamsız, mücadele yersiz. Kendimizi rahat hissederiz, çünkü hemen hemen eminizdir. Bir de anlaşabildiğimizi bildiğimiz, ama zaman zaman çok farklı düşündüğümüzü idrak ettiklerimiz vardır. Onlar daha çok yakıyorlar sanırım canımı....