Işıklar beni-

Sorularıma bir cevap bulabilmek için anlamsızca dolaşmak istiyorum sokaklarda. Kabullenmek, geride bırakmak neden bu kadar zor kimse bilmiyor, ama herkes aynı dertten muzdarip. İşte bu yüzden, tüm gece yürümek istiyorum. Uzun uzadıya, bir yere varma kaygısı olmadan, ışıkların azaldığı ve yıldızların daha çok göründüğü bir yere.

O zaman her şeyin nedenini bulabilirm miyim sence? O zaman daha anlamlı olur mu devam etmek? Işıklar öyle söylüyor gibiler, beni çağırır gibi göz kırpıyorlar uzaktan. Hepsi ayaklarımın altında, uzanıyorlar her gece. Bense onlara çok az zaman gerçekten bakıyorum- ya da- onları görebiliyorum.

Her ışık süzmesinde birileriyle göz göze geliyorum aslında, herkesten onay almaya çalışırmışçasına. Neden gerekli ki bu ? Bilmem. Çocukluk alışkanlığı belki. Belki de beni daha da üzecek şeylerden yalnızca biri.

Aklıma başka bir fikir takılıyor şimdi. Caddelere sorsam, bana sizi anlatsalar, acım hafifler mi? Geçmişe gitsem, gezdiğiniz sokakları, konuşmalarınızı dinlesem daha anlamlı hale gelir mi her şey?

Belki kelimelerinizin arasından bir anlam çıkarırım bu güne. Kelimeler sihirlidir, bilirim. Böylece daha mutlu olurum, en azından sorularımın ya hiç cevaplanamayacağını anlar, ya da aradığım cevabı bulurum.

Söylesene sev(diğ)gilim, gerçekten yardımcı olur mu bana geçmişin? Geleceğime yol çizebilir mi?

Bir şeyler vardı ama yitirdik, biliyorum.

Ama dedim ya, hala anlamsızca dolaşma isteğini susturamıyorum içimdeki.

Beni affet.

Şimdi, izin verirsen, ışıklar beni çağırıyorlar.