Su akar, yolunu bulur :)
Yazdım. Ne gördüysem, ne göremediysem, ne görmek istediysem hepsini sadece yazdım. Oluk oluk akan suların altına bıraktım kendimi ve unuttuğum şeyleri bir bir hatırladım.
Hayat güzel bir oyundu. Hep sıramı bekledim, bir çok role büründüm. Zamanla yıllardır taşıdığım, ama farkında olmadığım rollerimi keşfettim. Bazısı acıttı, bazısı hiç yaralamadı. Unuttum sonra oyun olduğunu, yalnızca yaşadım.
Bir tatil bu kadar mı uzun sürer? Sanki yıllar önce bırakmışım gibi okulu, aradan uzun seneler geçmiş ve ben 15 gün sonra tekrar döneceğim. Sanki son senem olduğunu anlamış gibi, günler ağırdan mı geçtiler acaba?
Hayatta verdiğimiz kararların sonunda mutlu olabilmenin öyle ya da böyle mümkün olduğuna inanmak istedim. Bir adım atarken, ileride bir gün bu anı nasıl anımsayacağımın hayalini kurdum hep. Ya pişman olup keşkeler içinde üzülecektim, ya da iyi ki de öyle olmuş diyecektim. Başka seçenek nasıl olsa yoktu. (Galiba?)
Ve sonra, tam da "iyi ki" olan bir zaman diliminde, hayatın bundan sonra kalan kısmını daha farklı geçirmem gerektiğini görür gibi oldum. Aslında değişmem gerekmezdi, zaten kimse değişmezdi sözde- House'a göre- ama unutuyordum işte her seferinde ,değişmeyen şey ta kendisiydi değişmenin. Öyle ya da böyle, bir şeyler bizi farklı yaşamaya itecekti gelecekte. Bir şeyler geride kalmalı, bir şeyler bizimle kalmalıydı.
Ayırmalıydık gündüzden geceleri. Unutmalıydık başımızdan tüm geçenleri.
Galiba, çok isteyerek olmasa da başardım bunu. Farklı bir pencereye uzanabilmek, 5. kapıyı açabilmek için gereken şey buydu belki de. Kurtuluşumun, büyümenin sancısı ile başa çıkmanın bedeli buydu.
İşte şimdilerde öyle yaşıyorum hayatı; gelişine. "Bağlanmayacaksın" diye ne güzel anlatmış Can Yücel. Cümlelerin her biri nasıl doğru ve gerçek.
Evet, maalesef doğrular ve gerçekler ayrı bu dünyada.
Ama yine de, insan gecenin bir yarısı, hafif rüzgarlı bir odada uykuya dalarken çalan bu şarkı (http://www.youtube.com/watch?v=DrL_Gdh5scQ ) çok şey anlatıyor her zaman. Kabul etmek isteyeceğimizden fazlası.
Ve macera devam ediyor.
Hayat güzel bir oyundu. Hep sıramı bekledim, bir çok role büründüm. Zamanla yıllardır taşıdığım, ama farkında olmadığım rollerimi keşfettim. Bazısı acıttı, bazısı hiç yaralamadı. Unuttum sonra oyun olduğunu, yalnızca yaşadım.
Bir tatil bu kadar mı uzun sürer? Sanki yıllar önce bırakmışım gibi okulu, aradan uzun seneler geçmiş ve ben 15 gün sonra tekrar döneceğim. Sanki son senem olduğunu anlamış gibi, günler ağırdan mı geçtiler acaba?
Hayatta verdiğimiz kararların sonunda mutlu olabilmenin öyle ya da böyle mümkün olduğuna inanmak istedim. Bir adım atarken, ileride bir gün bu anı nasıl anımsayacağımın hayalini kurdum hep. Ya pişman olup keşkeler içinde üzülecektim, ya da iyi ki de öyle olmuş diyecektim. Başka seçenek nasıl olsa yoktu. (Galiba?)
Ve sonra, tam da "iyi ki" olan bir zaman diliminde, hayatın bundan sonra kalan kısmını daha farklı geçirmem gerektiğini görür gibi oldum. Aslında değişmem gerekmezdi, zaten kimse değişmezdi sözde- House'a göre- ama unutuyordum işte her seferinde ,değişmeyen şey ta kendisiydi değişmenin. Öyle ya da böyle, bir şeyler bizi farklı yaşamaya itecekti gelecekte. Bir şeyler geride kalmalı, bir şeyler bizimle kalmalıydı.
Ayırmalıydık gündüzden geceleri. Unutmalıydık başımızdan tüm geçenleri.
Galiba, çok isteyerek olmasa da başardım bunu. Farklı bir pencereye uzanabilmek, 5. kapıyı açabilmek için gereken şey buydu belki de. Kurtuluşumun, büyümenin sancısı ile başa çıkmanın bedeli buydu.
İşte şimdilerde öyle yaşıyorum hayatı; gelişine. "Bağlanmayacaksın" diye ne güzel anlatmış Can Yücel. Cümlelerin her biri nasıl doğru ve gerçek.
Evet, maalesef doğrular ve gerçekler ayrı bu dünyada.
Ama yine de, insan gecenin bir yarısı, hafif rüzgarlı bir odada uykuya dalarken çalan bu şarkı (http://www.youtube.com/watch?v=DrL_Gdh5scQ ) çok şey anlatıyor her zaman. Kabul etmek isteyeceğimizden fazlası.
Ve macera devam ediyor.
Yorumlar