Bir üçgenin iç açılarının toplamı.

Yaşadığımız bazı şeylerin sebeplerini sıcak bir cuma öğleden sonrasında, banyodan çıkmış, ıslak saçlarımızı kurulamaya çalışırken anlayabiliriz mesela. Belki sebep aslında bizim düşündüğümüz şey değildir, ama bir kez olsun aklımıza geldiyse eğer, olası bütün sebeplerden birisi arasındadır ve bunu seçip inanmak da tamamen özgür irademizin tercihidir. 

Sevdiğimiz ve bağlandığımız bir şeyi, maddi ya da manevi bir şey olsa da kaybetmek ve izlerini artık daha az anımsamaya çalışmanın getirdiği inançsızlık fazlasıyla yıpratmaz mı bizi? Bir daha nasıl sevilir, nasıl gülünür, bazı şeyler tekrar nasıl yaşanır bilemez hale geliriz. Aslında birini o kadar sevebiliyor oluşumuza, içimizdeki o keşfedilmemiş potansiyele odaklanmak yerine tamamen bambaşka şeylerin peşinden sürükleriz düşüncemizi.

Ama işte, hayat olumlu yönde olmadığı kadar,olumsuz yönde de lineer olmaz. Bir bakmışız ki, kalbimiz tekrar tekrar onarılabilen, her onarılışta başka bir şekle evrilse de, tekrar bir bütün ve güçlü olabilen değişik bir yap boz gibi. Onca acının, onca hüznün ardından, tamamen farklı ama yine aynı şiddette güzel ve keyifli şeyler hissedebildiğini keşfetmenin mutluluğu işte o onca sebepten yalnızca birisidir mesela. 

Başımıza gelen bir şeyin binlerce sebebi olabilir, içsel ve dışsal olmak üzere kimi kontrol edilebilen, kimi kontrol edilemeyen bir çok anlamlı ve anlamsız sebebi barındırabilir içinde. Ama esas olan aklımıza düşen, kalbimizin sesiyle desteklenen şeyi hatırlamak. O sıcak bunaltıcı günlerden birinde, birinin yalnızca kendinizle ilgili bir şeyi fark etmenizi sağlamak için hayatınıza girip çıktığını keşfetmek. Ve bunu kabullenmek.

Keşfetmek için bakmak.

Bir üçgeni tamamlamak.