Kelimelerin Şerefine
Uzun zamandır söylemek istediklerimi erteliyormuş gibi bir his vardı içimde. Ne söylemek, ne anlatmak istediğimi çok bildiğimden değil ama, sırf anlamlı cümleler kurabilme isteğimle dilediğimce yazmak arasında bocaladığımdandı sanırım.
Yıllar önce çok uzakta görünen bir yolun tam da sonlarına yaklaşıyorum. Beklediğimizle yaşadıklarımızın ne kadar farklı olduğunu ve bundan sonrası için hayal ettiklerimizin de gelecekte yaşayacaklarımız için asla bir garanti oluşturmadığını görmek ne kadar güvensiz bir his oysa. Hayatımızın iplerini yavaş yavaş kendi ellerimize aldığımızı düşünürken(!), unuttuğumuz, sorumluluğundan kaçmaya çalıştığımız, eskittiğimiz tüm şeyler bir bir karşımızda, gittikçe dikleşen bir yokuşun belirli aşamalarında bizlerle yüzleşmeyi bekliyor.Tüm bunların farkında olarak bile, hala yeni şeyler denemeye, yeni sorumluluklar almaya, ve en çok da, küçükken bu günleri özlemle bekleyen halime biraz olsun üzülmeye devam ediyorum. Ya da ediyoruz. Ama ne ironiktir ki, büyümenin o karşı konulmaz özgürlük hissi kanımıza işledikçe , zamanla üzüntümüzü unutuyoruz. Küçüklüğümüzse, bize bir yerlerde şaşkın gözlerle bakmaya devam ediyor.
Anılar kaç odaya sığar ki? Kaç kutu gereklidir tüm mektupları saklamaya? Keşke hepsiyle, tüm anılarımızla bir arada yaşayabilseydik. Belki o zaman onlar anı olmaktan bir nebze olsun kurtulur, bizse hayatı dün bugün ve ya yarına odaklı yaşamaktansa bir bütün olarak yaşamak mümkün olabilirdi.
Bu bloga başladığım zaman, ilk gittiği sunumdan etkilenmiş, kendine bir alan oluşturması gerektiğine inanmış, hali hazırda yazmayı seven küçük bir üniversiteliydim. Çok düşündüm, çok sordum, çok cevap verdim. Şu zaman diliminde ne şarkılar, ne şiirler ve ne kelimeler döktüm de, hala hayatla olan sorunumu halledemedim.
Belki bir şeyler anlatabiliyor olmanın ön koşulu, bir çoklarının dediği gibi bir "mesele" miz olmasıdır. Sadece meselesiyle bir yerlerden uğraşmaya başlayabilenlerle başlayamayanlar olarak ayrılıyoruzdur belki de.O zaman kadehlerimiz daha çok düşünmeye, daha çok söylemeye....
Yıllar önce çok uzakta görünen bir yolun tam da sonlarına yaklaşıyorum. Beklediğimizle yaşadıklarımızın ne kadar farklı olduğunu ve bundan sonrası için hayal ettiklerimizin de gelecekte yaşayacaklarımız için asla bir garanti oluşturmadığını görmek ne kadar güvensiz bir his oysa. Hayatımızın iplerini yavaş yavaş kendi ellerimize aldığımızı düşünürken(!), unuttuğumuz, sorumluluğundan kaçmaya çalıştığımız, eskittiğimiz tüm şeyler bir bir karşımızda, gittikçe dikleşen bir yokuşun belirli aşamalarında bizlerle yüzleşmeyi bekliyor.Tüm bunların farkında olarak bile, hala yeni şeyler denemeye, yeni sorumluluklar almaya, ve en çok da, küçükken bu günleri özlemle bekleyen halime biraz olsun üzülmeye devam ediyorum. Ya da ediyoruz. Ama ne ironiktir ki, büyümenin o karşı konulmaz özgürlük hissi kanımıza işledikçe , zamanla üzüntümüzü unutuyoruz. Küçüklüğümüzse, bize bir yerlerde şaşkın gözlerle bakmaya devam ediyor.
Anılar kaç odaya sığar ki? Kaç kutu gereklidir tüm mektupları saklamaya? Keşke hepsiyle, tüm anılarımızla bir arada yaşayabilseydik. Belki o zaman onlar anı olmaktan bir nebze olsun kurtulur, bizse hayatı dün bugün ve ya yarına odaklı yaşamaktansa bir bütün olarak yaşamak mümkün olabilirdi.
Bu bloga başladığım zaman, ilk gittiği sunumdan etkilenmiş, kendine bir alan oluşturması gerektiğine inanmış, hali hazırda yazmayı seven küçük bir üniversiteliydim. Çok düşündüm, çok sordum, çok cevap verdim. Şu zaman diliminde ne şarkılar, ne şiirler ve ne kelimeler döktüm de, hala hayatla olan sorunumu halledemedim.
Belki bir şeyler anlatabiliyor olmanın ön koşulu, bir çoklarının dediği gibi bir "mesele" miz olmasıdır. Sadece meselesiyle bir yerlerden uğraşmaya başlayabilenlerle başlayamayanlar olarak ayrılıyoruzdur belki de.O zaman kadehlerimiz daha çok düşünmeye, daha çok söylemeye....
Yorumlar