Bahar

Bilmediğim bir şeyler var havada. Asla anlayamadığım ve anlamaya çalışırken büyüdüğüm. Hayat adil değil,en azından bunu biliyorum. Biliyorum da, her seferinde adalet bekliyorum. Denge bekliyorum, bir şeylerin belirli bir şekilde gitmesini bekliyorum.

Çok fazla ümitleniyorum. Umut bir hastalığa dönüşebiliyor bazen, korkuyorum.


Kokular nasıl da etkiliyor bizi.. Sesler nasıl da etkiliyor.Kuşların sesi baharda nasıl tanıdık oluyor da, kışın şaşırtıyor insanı. Ve ister istemez, geçmiş günlerden birini seçiyorsun, bugün öyle gibi oldu diyorsun,sonra şu günkü gibi koktu, ve kuşlar o gün de böyle ötmüşlerdi.

Sadece insanlar değişiyor sanki. Sadece düşünceler ve bakış açıları değişiyor. Empati kurabilenler değişiyor. Bilince insan karşındaki ne hisseder, işte ancak o zaman tanıyor kendisini.

Hayatıma böyle şeylerle değişebildiğim ve empati kurabildiğim insanlar girdikçe daha da huzur duyuyorum.Öyle ki yaşamak sanki böyle anların toplamıymış gibi geliyor bana. Adaletsizliği unuttuğum zamanlar da işte bu zamanlara denk geliyor.

Her şey yolunda gidecek diyorum kendi kendime o zaman. Ama hayat adil değil. Bunu fark edenlere mi böyle davranıyor, yoksa herkese mi aynı yüzünü gösteriyor, bilemiyorum. Sonra üzülüyorum yine. Yaşanmamışlıklara üzülüyorum. Ama belki de böyle geçince daha çok şey öğrendim diyorum, daha türlü şekilleriyle algıladım hayatı. Ve işte böyle gidiyor, kuşlar uçuşuyor,günler geçiyor.

Kuşlar dediğim de güvercinler ha, ya da serçeler. Ankara'da sahip olduğumuz kuşlar böyle. Seviyorum onları. Uçuyorlar.

Bahar bu sene farklı geçiyor...