-Az

-Daha çok acırız biz, daha çok kanar gölgelerimiz, daha bitmez bu sancılar, hayat var oldukça daha katlanacak çok fazla acı var-

Gökyüzüne baktım, akşam olmuştu aslında, yani güneş gitmişti. Ama bulutlar, parça parça tepemdeydiler işte, dağılmışlardı önüme. İzledim, dağılmalarını bekledim ama onlar öylece duruyorlardı aynı düzende dizilmiş bir desen gibi. Yıllar önce de böyle miydi? Böyle gecelerde neden bakmamıştım hiç  gökyüzüne? Radyoyu açıp odama kapandığım akşamlarda keşfedebilseydim dünyayı, belki birazcık daha erken, daha güzel olmaz mıydı?

Aklıma Hakan Günday'ın Az kitabından bir şeyler geliyor sabahın köründe. Cümleleri tam hatırlayamasam da, ergenliğin aslında insanın özgürlük mücadelesinde kendine ve dünyaya karşı en dürüst olduğu zaman dilimi olduğundan, sonra sonra çevre ve yaşadıklarının etkisiyle o özgün halinden uzaklaşıp herkesin aynılaşmaya başlamasından bahsediyordu. İnsan gerçekten 17sindeki hali miydi ki acaba özünde ?


Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

Walking through

Kesfedilmemis Element

No Screws Loose