Diş Fırçası
Yazmak, kalemsiz kağıtsız bir şeye benzemese de. Anlatmak bazen , ellerini ellerinde, gözleri gözlerinde olmadan da yapabilmek.
Dişlerimi çamaşır makinesine dayanarak fırçaladım. Aklıma 2 gün öncesine benzeyen, oysa 2 gün bir hafta öncesinden kalma bir an geldi yeniden. Dolmuştayım, hızlı ve sallanarak gidiyor dolmuş yine her daim olduğu gibi. Sonra bir dönüşe geliyoruz, sağ taraftaki yol, çocukluğumun geçtiği yere gidiyor. Bense geleceğime, okuluma gidiyorum. Sağımda bir kız oturmakta, elinde telefon. Telefonun ucunda aralarındaki ilişkiyi nasıl isimlendirmesini istediğini anlayamadığı-belki de-sevdiği.
Sonra yükselen radyo sesi ile irkiliyorum, ünlü bir aktör karısına seni bir daha asla aldatmayacağım demiş, kadın da inanmış ve tekrar bir araya gelmişler. Sözler, diye geçiriyorum içimden, verilen tüm sözler.
Elimde "Uçurma Avcısı" var bir yandan da. Okudukça okuyorum, dolmuş sallana sallana gidiyor.
Tekrar banyodayım.Zümrüt yeşili yüzüğüme ihtiyaç duyuyorum birden, sağ yüzük parmağıma iliştiriveriyorum onu. Aklımda sorular var her zamanki gibi, "nasıl olacak"lar, "nasıl geçeçek bu zaman"lar.. Biliyorum ben bu hikayeyi. Daha önce de okudum oysa. Ama insan bu ya, unutuveriyor, ders alamıyor bazen. Ben de birçokları gibi öyle yapıyorum. Oysa zaman beni dinlemeyecek, çok iyi biliyorum.
Titanyum kelimesinin ağızdan bir çırpıda çıkışına takılıyorum sonra. 8 çivi bir çene.Bir çenede 8 çivi. Korkuyorum, bunun izlediğim o filmlerden tek farkı, isteğimle olacak olması. Ya da istemeyişimle bir çelme atacak olmam zamana.Ya da atacağımı sanmam.
Kararsızlık. En büyük düşmanım son zamanlarda. Ve inadına, önüme dizilen yüzlerce seçim. Benim hayatım, benim kararlarım.. Mükemmel olsun isteği bir yanda ışıldarken, öteki yanda "Carpe Diem" in güzellikleri...
Dilime Travis takılıyor her daim olduğu gibi böyle anlarda. "Why does it always rain on me ?" diyorum. 17 yaşında da uzanmamıştım öylece oysa ki.
Sonra bir hikaye duyuyorum, zamanında altın madalyalar kazanmış bir sporcunun, şimdilerde bir hastalıkla mücadelesinde ona yöneltilen bir soruya cevabını. "Neden ben?" demediniz mi diyorlar ona, o da tüm iyilikler ve başarılar için dememiştim, bunun için de demedim diyor.
İşte yeni bir çıkış noktası. Bir dahaki karanlığa kadar bulunan en azından çıkışa giden yolu kısaltan pencere..
Uyumak istiyorum. Biraz rüyaya ihtiyacım var.
Dişlerimi çamaşır makinesine dayanarak fırçaladım. Aklıma 2 gün öncesine benzeyen, oysa 2 gün bir hafta öncesinden kalma bir an geldi yeniden. Dolmuştayım, hızlı ve sallanarak gidiyor dolmuş yine her daim olduğu gibi. Sonra bir dönüşe geliyoruz, sağ taraftaki yol, çocukluğumun geçtiği yere gidiyor. Bense geleceğime, okuluma gidiyorum. Sağımda bir kız oturmakta, elinde telefon. Telefonun ucunda aralarındaki ilişkiyi nasıl isimlendirmesini istediğini anlayamadığı-belki de-sevdiği.
Sonra yükselen radyo sesi ile irkiliyorum, ünlü bir aktör karısına seni bir daha asla aldatmayacağım demiş, kadın da inanmış ve tekrar bir araya gelmişler. Sözler, diye geçiriyorum içimden, verilen tüm sözler.
Elimde "Uçurma Avcısı" var bir yandan da. Okudukça okuyorum, dolmuş sallana sallana gidiyor.
Tekrar banyodayım.Zümrüt yeşili yüzüğüme ihtiyaç duyuyorum birden, sağ yüzük parmağıma iliştiriveriyorum onu. Aklımda sorular var her zamanki gibi, "nasıl olacak"lar, "nasıl geçeçek bu zaman"lar.. Biliyorum ben bu hikayeyi. Daha önce de okudum oysa. Ama insan bu ya, unutuveriyor, ders alamıyor bazen. Ben de birçokları gibi öyle yapıyorum. Oysa zaman beni dinlemeyecek, çok iyi biliyorum.
Titanyum kelimesinin ağızdan bir çırpıda çıkışına takılıyorum sonra. 8 çivi bir çene.Bir çenede 8 çivi. Korkuyorum, bunun izlediğim o filmlerden tek farkı, isteğimle olacak olması. Ya da istemeyişimle bir çelme atacak olmam zamana.Ya da atacağımı sanmam.
Kararsızlık. En büyük düşmanım son zamanlarda. Ve inadına, önüme dizilen yüzlerce seçim. Benim hayatım, benim kararlarım.. Mükemmel olsun isteği bir yanda ışıldarken, öteki yanda "Carpe Diem" in güzellikleri...
Dilime Travis takılıyor her daim olduğu gibi böyle anlarda. "Why does it always rain on me ?" diyorum. 17 yaşında da uzanmamıştım öylece oysa ki.
Sonra bir hikaye duyuyorum, zamanında altın madalyalar kazanmış bir sporcunun, şimdilerde bir hastalıkla mücadelesinde ona yöneltilen bir soruya cevabını. "Neden ben?" demediniz mi diyorlar ona, o da tüm iyilikler ve başarılar için dememiştim, bunun için de demedim diyor.
İşte yeni bir çıkış noktası. Bir dahaki karanlığa kadar bulunan en azından çıkışa giden yolu kısaltan pencere..
Uyumak istiyorum. Biraz rüyaya ihtiyacım var.
Yorumlar