En büyük ortak bölen

Bıraktım. Saldım ipin ucunu. Uçurtma, göklere yükseldi, kontrol edebilirim gibi hissediyorum şimdilik. Korksam da, artık benim de hakkım geldi onu biraz özgür bırakmaya, biliyorum.

Gecenin bir yarısında öten minik kuşların sesine bir neden bulmaya çalışmam gerekirse, kendimi dünyanın gittikçe daha kötü bir yer olmasına inandırmamla oldukça ilişkili bir durum olduğunu söyleyebilirim.

Kuşların sesleri şahane elbette, ama gecenin bir yarısı, hafif sisli bahar sabahlarındaki gibi bik bik öten kuşların sesleri, beni ürkütmedi desem yalan olur.

Aslında dün gece yarısı, daha mantıklı bir açıklama bulabilirdim belki yatarken. Ama işte, unuttum gitti şimdi, şu an ki kırıntılarıyla yetinmek zorundayız aklımın.

-*-

Evet, bu arada, dünyanın gittikçe daha kötüye gittiğini düşünüyorum son zamanlarda. İnsanlar gittikçe daha tahammülsüz, içine kapanık ve birbirlerinden korkar hale geliyorlar. Yaşadığımız çağ, zaten içindekileri yutmaya çok elverişli iken, "gerçekten" nefes alıyor olabilmek, saf kalabilmek de gittikçe zorlaşıyor.

Kim bilir, belki daha çok günler vardır görülecek böyle, daha çok kötü şey vardır şahit olunacak.

-*-

Bugün, okul gazetesinde ilginç bir alıntıya rastladım. "Zaman, en iyi öğretmendir, ama en kötüsü, tüm öğrencilerinin sonunda ölümüne sebep olur." Uzun zamandır bu kadar anlamlı bir cümle duymamıştım. Üzerinde düşündükçe, daha mantıklı ve-ne yazık ki- üzücü göründü.

"Zaman, nefes aldıkça kendini öldürür"le örtüşen, üstümü örten yorganlar yumağına bir iplik daha eklemiş oldum böylece.

-*-

Samimiyetsizlik bedava mı acaba son yıllarda? Herkes satın almış giyinmiş gibi, modası geçmeyen bir elbise sanki o.

-*-

Öyle bir zaman geliyor ki, uzun süredir hiç olmayan birilerine sinir olmuş insan, o kadar uzun zamandır kendi hissedemediklerine sinir olmaya başlıyor. Kendindeki hiçliklere...

-*-

Güzel bir şarkı bu şarkı; çok düz cümlelere sahip,direk olarak anlatıyor derdini. Garip bir melodi eşliğinde...