Karanlığa

Yaşamak acı çekmeyi şart koşar aslında bizlere. Var olmanın, var olma nedenini sorgulamanın, yalnızlığın ve kalabalığın içinden kocaman kocaman bir acıdır hayat.

Herkes, bilerek ya da bilmeyerek,bu acıyı dindirmeye çalışır bir şekilde. Kimisi şarkı söyler, kimisi yazar, kimisi sevişir, kimisi susar ve içine döner, kimisi birilerini öldürür.

Var olmak zordur. Var olmak, sadece nefes almaktan öte, benliğini ve kendini bir bütün olarak bir arada tutabilmek işi, tahmin edileninin aksine çok zordur. Ve işte, tüm bu zorluğun arasında, aslında en zoru, kendi kendini yok etmeye ikna edebilmektir ruhunu.

Birileri yaşar, birileri ölür...birileri, sözcüklerle en derin acılarını anlatsa bile, kimse onu dinlemez ve anlamazken hiç bir anlamı kalmaz onca kelimenin.

I cheated myself
like I knew I would
I told ya, I was troubled
you know that im no good

Sonra bir gün, yok olurlar. Yok olmalarıyla anlaşılır belki her şey. Bir yüzme havuzunda yüzen kayıp ruhlardan biri olan ruhları, beklenen bir sonla yükselir göğe.

We only said good-bye with words
I died a hundred times
You go back to her
And I go back to black...