Eylül Akşamı

Hayat, anlamsız bir senfoni gibi şimdi. Sadece şarkıyı dinliyorum ve neye benzediğini anlamaya çalışıyorum. Devam ediyor. Günler akıyor ve biz yeni toz zerreciklerinin arasına karışıyoruz her an, eskileri yok olup giderken evrende, biz var oluyoruz nefes aldığımız sürece.

Aslında önemli olan hiç bir zaman nefes almak değilmiş. Bize verilen şeyi anlamak en önemlisiyken, biz başkalarının derdine düşünce oluyormuş ne oluyorsa.

Mişli muşlu hikayeler anlatan birini tanırdım bir zamanlar. Hikaye geçmiş zamanını sevmediğimi, o zaman fark ettim. İnsan kendini insanda tanıryor. Bunu bilirken,yeniden öğrenmek garip geldi. Nefes alabilmenın önemini bilirken, kendimi anlayamamanın derdine düştüm.

Bazı çizgiler kusursuzdu. Tıpkı kıvrılıp yuvarlanan çay bardakları gibi-ki buna eskiler ajda belli bardak derlerdi-bazı çizgiler kusursuzca iniveriyordu yerinden. Bazen de, karanlık bir yıldız denizinin içinde, canım acıya acıya dolaşıyordum. Uzaklaştıkça, aynı parlaklık ve aynı sarılık içinde kaybolurken, insan daha istekli bir biçimde nasıl anlamaya çalışırdı ki kendisini? Denedim. Acıyı çeke çeke, tüm parçalarımı birleştirdim. Her biri etrafımdakilerden bir iz taşıyordu. Ama ruhuma yol veremedim. Ben bir tek onu çözemedim.

Gerçek bir nefes almayı unutanlar diyarında yaşıyorken bizler, insan olmayı nasıl unutmazdık ki zaten. Her şey iki tıkın arasında unutulmuşken, tozlu çekmecelerde saklanırken hayat, bizler nasıl olurdu da kaptırmazdık kendimizi bu telaşa?

Oldu işte, sonunda bu da oldu. Biz de unuttuk geçmişimizi. Onu durduğu yerden çıkarmaya çalıştığımız gecelerden birinde, güzel bir eylül akşamında, bir araya gelip, kendimizi ve geçmişimizi aradık hep birlikte.

Ben ruhuma hala sıfatlar,edatlar, zarflar bulmaya çalışıyor, yüklemler deniyorken, güzel bir gecenin ardından da bu satırlar döküldü işte...