-Ye

İnsan niye bu kadar gariptir ve hayat; nasıl olup da her an bir şeyler öğretme çabası içindedir?

Eskiden, daha küçükken yani, yeni maceralara atılmak hayata katılmak daha "olabilir" görünüyordu gözüme. Daha umutluydum diyemem, ama sonunu, olabilecekleri ve olmayabilecekleri düşünmeden atılabilmek, sanırım sadece o zamana özgüydü.

Şimdi çok da uzak bir zamanda değilim o günlerden. Ama, atıldığım şeylerde -sonunu düşünmeden de olsa- anlık korkular yaşıyorum. Gözümde öyle büyüyor ki-oysa içindeyken ne kadar da güzeller-düşüncelere boğuluyorum.

Yaşadığım sanki öncü bir deprem gibi, huzursuzluk veriyor çoğunlukla. Hayata yetişme arzusundan mı, yoksa belini yarı yarıya kırabildiğim mükemmelliyetçi yanımdan mı bilmiyorum. İçindeyken ne kadar mutlu-mutsuzsam, öncesinde o kadar huzursuz oluyorum. Böyle değildi birkaç zaman önce oysa ki, biliyorum.

Daha da kötülerini yaşamıştım, daha da yıkıcı anları. Ve hiç birini düşünmeden atılmıştım yola, en ufak çekincem olmadan.

Diyorum ya, bir şey var büyümekte, bir şeyleri isterken bir şeyler kayıveriyor elinizden, yine olmuyor her şey tamı tamına. Evrenin kuralı budur diye düşündüğümden belki bu vardığım yargı bilmiyorum ama sonuç olarak yaşadıklarım bunları göstermekte bana.

Ne diyordum, evet, insanlar garip yaratıklar. Bildiğimiz aynı terane işte, ne zaman normal olduk ki, neydi ki hem normal. Daha fazla garibiyle karşılaştıkça da öğrenilmiyor kural işin ilginci, kendiyle bile her gün yeniden tanışırken insan...

Sanırım biraz buhranlı bir dönemdeyim evet. Uzun bir boşluk bu yaşadığım, anlamsız bir zaman dilimi. Hiç olmaması, olsa da başka türlü olması gerekmiş gibi hissettiğim zamanlardan bir zaman kısacası."Denedin, yenildin, bir daha dene, bir daha yenil, daha güzel yenil." demek geliyor içimden. Sadece, şu garip halet-i ruhiye'nin terk etmesini istiyorum beni, umutsuzluğun dibinden nefes alarak çıkmak, yeni maceralara atılırken eskisi kadar gözü kara olmak istiyorum.

Yazıp yazıp uyumaktan başka ne yapıyorum peki?