Palmiye

"Saat döndükçe uykum gelsin diye bekliyorum yıldızlarım ve fıratla, ve saat dönmüyor, inadına. Geçsin diyorum, bitsin diyorum bu sessizlik, olmuyor, aklım hala konuşuyor susmamacasına. Gökyüzüne bakıyorum bir ara, ses telleri yıpranıyor beynimin, bense ona bağırmaktan yorgun düşüyorum "sus" diye.
Bilmiyorum ki, ne kadar yalnızdır en yalnız, ne kadar mutludur en mutlu, ne kadar sevilir en çok sevilen ? Bilmem ki kelimeler niye bu kadar kolay gelir ve onları bir araya getirmek bu kadar zordur her seferinde?"

Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

Walking through

Kesfedilmemis Element

No Screws Loose